رادیو عظام صدای همه کارگران عظام است.

در سال‌های اخیر اینستاگرام به یکی از پرطرفدارترین فضاها برای دریافت اطلاعات روان‌شناسی تبدیل شده است. کاربران زیادی صفحه‌هایی را دنبال می‌کنند که درباره‌ی اضطراب، افسردگی، روابط، یا خودشناسی محتوا تولید می‌کنند. این علاقه در ظاهر نشانه‌ی خوبی است؛ چون نشان می‌دهد مردم بیش از گذشته به سلامت روان اهمیت می‌دهند. اما در پشت این جریان، خطری پنهان شده که ممکن است محاطب از آن آگاه نباشد.

در جهان امروز سرشلوغی نوعی اعتبار است. اگر بگویید وقت ندارید، یعنی فردی مسئول، پرتلاش و موفقید. جامعه مدرن به ما یاد داده که مشغول بودن نشانه‌ی رشد است؛ که ارزش ما به تعداد کارهایی که انجام می‌دهیم بستگی دارد. اما زیر این ظاهر پرکار و مولد، خستگی پنهانی جریان دارد که آرام‌آرام ذهن، بدن و روابط انسانی را فرسوده می‌کند.\r\nما در جهانی زندگی می‌کنیم که سکوت را اتلاف وقت می‌داند. تعطیلات باید پربار باشد، اوقات فراغت باید هدف‌مند بگذرد و حتی گفت‌وگوهای صمیمی باید نتیجه‌ای داشته باشند. ذهن ما در چنین فضایی هرگز از حالت آماده‌باش خارج نمی‌شود. این یعنی ترشح دائمی هورمون‌های استرس، تمرکز تکه‌تکه، خواب ناآرام و نوعی اضطراب مبهم که هیچ‌وقت کاملاً از بین نمی‌رود.

در روزگاری که هر نوتیفیکیشن می‌تواند حامل بحرانی تازه باشد، فاصله‌ گرفتن از اخبار کار آسانی نیست. از جنگ‌ها و بحران‌های اقتصادی گرفته تا بلایای طبیعی و سیاست‌های پرتنش، همه‌چیز با چند کلیک در دسترس ماست. اما پرسش این است: تا کجا باید دنبال کنیم تا «آگاه» بمانیم، و از کجا باید بایستیم تا در گرداب اضطراب غرق نشویم؟

در نگاه اول، کمک کردن به دیگران یکی از زیباترین رفتارهای انسانی به حساب می‌آید. وقتی کسی به یاری نیاز دارد، طبیعی است که بخواهیم دستش را بگیریم. اما گاهی این کمک‌کردن از مرز تعادل عبور می‌کند و تبدیل به فداکاری افراطی می‌شود؛ جایی که نیازهای خودمان را نادیده می‌گیریم، از وقت، انرژی یا حتی سلامت‌مان می‌زنیم و احساس می‌کنیم مسئول حال و آینده دیگران هستیم. مرز این دو حالت کجاست، چطور می‌توان آن را تشخیص داد و چگونه می‌توان بدون احساس گناه، «نه» گفت.